Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Labyrinth of Dreams


-Ξέρεις: δεν είναι για σένα. Είναι κάτι άλλο πιο φωτεινό, μα λιγότερο αληθινό από το φως. Εσύ ανήκεις εδώ στο σκοτάδι, μαζί μου, το ψεύτικο φως του δε θα σου ήταν αρκετό. Κρύβει μέσα του ένα κενό χωρίς ύλη, μάζα και οξυγόνο. Ένα διάστημα αιώνιο χωρίς αστέρια, γαλαξίες και νεφελώματα, όπου εγκλωβίζεσαι και η έλλειψη βαρύτητας ίσως να σε κάνει να πιστεύεις πως δεν υπάρχεις, πως υπάρχει μόνο αυτό στο οποίο ζεις. Κινείσαι σ' έναν ατέρμονο κύκλο, μια τροχιά γύρω από το τίποτα.
Αν ερχόσουν μαζί μου, θα ήταν αλλιώς. Εγώ δε σου κρύβω το σκοτάδι μου, δεν παριστάνω κάτι το υπαρκτό. Είμαι η πιο σκοτεινή σου φαντασίωση, η πιο ενδόμυχη διαστροφή σου. Έρχομαι στα όνειρά σου για να τα κάνω εφιάλτες και να θυμάσαι μόνο εμένα το επόμενο πρωί.
Είμαι η αλήθεια σου και το ψέμα σου και περνάω από μπροστά σου αφήνοντάς σε να πιστεύεις πως δεν είμαι τίποτα άλλο παρά η πεζή σου πραγματικότητα.
Λάθος. Ο σκοτεινός εαυτός σου: μόνο αυτός είναι που καταλαβαίνει την πραγματική μου υπόσταση, αυτός είναι που με ελκύει.

-Ξέρω, τώρα ξέρω πως τίποτα δεν ήταν στο μυαλό μου και μόνο. Ούτε το ψεύτικο φως, ούτε το σκοτάδι μου ταιριάζουν. Δεν ξέρω τι πραγματικά μου ταιριάζει. Μάθε, όμως, πως δε θα σ' αφήσω να γίνεις ένα με τη σκοτεινή μου πλευρά. Είμαι ανεξάρτητη και κανένας δε θα μου στερήσει αυτή την ελευθερία.
Τώρα δε μιλάς εσύ, εσύ είσαι ό,τι πιο πεζό δημιουργήθηκε ποτέ, ένα σκοτάδι τόσο κενό όσο το φως που περιγράφεις.
Όνειρα; Ποια όνειρα; Δεν ξέρεις τι λες, τα όνειρα είναι για να ξεφεύγω απ' αυτό που ζω, για να ξεφεύγω από σένα και τη δυσφορία που μου προκαλεί η ύπαρξή σου. Θα σου το πω για άλλη μια φορά: ΦΥΓΕ.
Και αν μου απαντήσεις πως το έκανες δε θα σε πιστέψω όσο σε βλέπω εδώ, να προσποιείσαι το αντίθετο...


... Και αποκοιμήθηκε με άλλη μια φανταστική συζήτηση να στροβιλίζεται στο μυαλό της, γλιστρώντας στο υποσυνείδητο, δημιουργώντας όνειρα, εφιάλτες που όχι μόνο δεν την αποσπούσαν, αλλά έτρεφαν ακόμα περισσότερο αυτήν την άρρωστη, έμμονη ιδέα και φούντωναν την επιθυμία της για μια παρόμοια συζήτηση, συνοδευόμενη από ένα δραματικό πάθος να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Στο τέλος θα απαρνιόταν το φως και θα τον ακολουθούσε μέσα σε σκοτεινά δάση, σε μονοπάτια υπόγεια, σε τόπους που μόνο εκείνοι θα γνώριζαν, μαζί με περίεργα και αλλόκοτα πλάσματα. Η λατρεία τους θα είχε μια χροιά ειρωνική και κάθε έκφρασή της θα ήταν κάτι παραπάνω από διαστροφική. Και έτσι θα ζούσαν ευτυχισμένοι στο βασίλειό τους.

Αιώνια...

3 σχόλια:

  1. Στο τέλος θα απαρνιόταν το φως, μα το φως ποτέ δε θα την άφηνε να χαθεί.

    Κάθε άνθρωπος ανήκει κάπου, λένε.
    Μα το φως και το σκοτάδι δεν είναι μέρη, όχι. Είναι μόνο περάσματα, μονοπάτια σκιαγραφημένα κατάλληλα για την ψυχή μας.

    Μην το φοβάσαι το σκοτάδι. Θα σε τυλίξει στα δεσμά του και θα σε τελειώσει χιλιάδες φορές, μα κάποτε θα το κατακτήσεις.

    Μην φοβάσαι ούτε το φως. Έχει την τάση να δείχνει χειρότερο, καμιά φορά, μα η ψυχή σου πάντα γνωρίζει το δρόμο.

    (Όσο για τις φανταστικές συζητήσεις, έχω την τάση να αναρωτιέμαι συχνά, αν οι απαντήσεις που δίνεις με το μυαλό σου είναι όντως αυτές που θα έδινε ο συνομιλιτής αν ήταν εκεί, τότε, είναι στ' αλήθεια οι συζητήσεις "φανταστικές" ή απλά διαδραματίζονται κάπου αλλού, σε μια πραγματικότητα άλλη;)

    Πολύ όμορφο κείμενο...
    Με τρόμαξε με έναν τρόπο που αποδυκνύει τη δύναμη των λέξεων σου.

    Καλό οου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με τρόμαξε με έναν τρόπο που αποδυκνύει τη δύναμη των λέξεων σου.
    Ίσως να βοήθησε και το soundtrack σε αυτό...:p

    Για το φως και το σκοτάδι δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, μέρη δεν είναι σίγουρα πάντως... Το ψάχνω...
    Αυτό με τις φανταστικές συζητήσεις δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, πάντα σκέφτομαι ότι το άλλο άτομο ποτέ δεν θα απαντούσε κάτι τέτοιο και ότι αυτό που απαντάει είναι η εντύπωση που έχω σχηματίσει γι αυτό, ή -στην προκειμένη περίπτωση- ένα ιδεατό άτομο που έχω σχηματίσει στο μυαλό μου συνδυασμένο με ορισμένα χαρακτηριστικά του πραγματικού. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένας άλλος εαυτός μου. Θα ήθελα πολύ να διαδραματιζόταν ο διάλογος σε κάποια άλλη πραγματικότητα, αλλά για μένα κάτι τέτοιο είναι too good to be true...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το soundtrack δημιουργεί όντως μια πολύ παράξενη ατμόσφαιρα.
    Με κάνει να φαντάζομαι μέρη που μοιάζουν πολύ με την κόλαση, μα έχουν ταυτόχρονα και κάτι μόνο δικό μου.
    (Το θέτω παράξενα, αλλά έτσι ένιωσα όταν το πρωτοάκουσα.)

    Όσο για τα "ιδεατά άτομα", είμαι σίγουρη πως κάπου υπάρχουν. Κι αν μου πεις ότι αυτό το "κάπου" είναι μόνο η φαντασία σου, σκέψου απλά ότι no matter αν το φως ή το σκοτάδι είναι τελικά μέρη, η φαντασία σου θα είναι πάντα το πιο υπαρκτό μέρος.
    - Εκεί που εσύ χτίζεις τους κόσμους στους οποίους πατάς, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς, παρά μόνο ο εαυτός σου και οι κρυφές φωνές του. -

    Μην το ξεχνάς αυτό.

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή