Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Παραχώρηση...

Χθες έφυγα. Περπάτησα χιλιόμετρα αλλά δε βρήκα το μέρος που ήθελα. Τα πόδια μου πόνεσαν, τα χέρια μου πάγωσαν από το κρύο τόσο που δεν τα ένιωθα, έπεσα στο καπό ενός αυτοκινήτου ενώ έτρεχα. Είπα να μην το πω σε κανέναν, αλλά, δες, το κάνω. Μ' έκανε να καταλάβω πως θέλω να ζήσω -ή πως φοβάμαι να πεθάνω. Σκέφτηκα να έρθω σε σένα, θα το ήθελα πολύ. Μετά, όμως, σκέφτηκα πως θα σου στερούσα την ελευθερία της επιλογής. Κι εσύ τις επιλογές σου τις έκανες, και τη ζωή σου. Σε τίποτα από τα δύο δεν είμαι μέσα. Σαν τρίτη σκέψη μου ήρθε πως ίσως τελικά το σπίτι σου να μην είναι το μέρος που ψάχνω. Δε με ολοκληρώνεις πια, χρειάζομαι περισσότερα από λίγες ώρες μ' έναν άνθρωπο που προσπαθεί να με πείσει πως είναι εδώ για μένα ενώ ξέρω πως δεν είναι αλήθεια.
Δεν είσαι μόνο εσύ, όμως, όλοι επιλέγουν να κάνουν τη ζωή τους με ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα. Με ανθρώπους που ξέρουν να περνούν καλά, να μιλούν για οποιοδήποτε θέμα, να παίζουν σαν μικρά παιδιά. Έλεγα πως δε μ' ενοχλεί που πάντα μένω μόνη μου, και όντως δε μ' ενοχλούσε. Έλεγα πως όποιος δεν ανέχεται τη μοναξιά του γίνεται θύμα των επιταγών της μάζας. Πρέπει να αναθεωρήσω; Να ανεχτώ συμπεριφορές που δε μου ταιριάζουν; Τι κάνω λάθος;
Αν εξαφανιζόμουν δε θα το παρατηρούσε κανείς, ούτε τα άτομα για τα οποία νοιάζομαι. Αυτά έχουν άλλους ανθρώπους να ολοκληρώνουν την ευτυχία τους. Και εγώ ποιόν έχω; -Γιατί πρέπει να έχεις κάποιον; - μου φωνάζω! Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να είχα υποτιμήσει το συναίσθημα της μοναξιάς. Να θεωρούσα πως εύκολα θα μπορούσα να ζήσω μόνη μου. Ίσως να έγινα κι εγώ ένα θύμα της μάζας. Μερικές φορές ό,τι έχω, μου αρκεί. Ε, αυτή τη φορά τίποτα δεν είναι αρκετό. Τίποτα δε μ' ενδιαφέρει. Με βαρέθηκα και σας βαρέθηκα.
Δεν ξέρω αν προτιμώ τη μοναξιά μου ή να χάσω ό,τι αξιοπρέπεια μου έμεινε ζητώντας λίγες ώρες από την ατάραχη και ολοκληρωμένη ζωή σου. Μήπως κλέψω κι εγώ λίγη αταραξία ή ολοκλήρωση. Κυρίως το δεύτερο. Όχι, μη φανταστείς ότι με ολοκληρώνεις όπως τότε, ή ότι θα βλέπω νεράιδες στο νυχτερινό ουρανό στο δρόμο προς το σπίτι σου. Θα είναι, όμως, μια περιπέτεια. Ευχάριστη ή δυσάρεστη θα δείξει... Τι λέω, ξέχασα πως δε θέλεις να με βλέπεις πια, όμως κάνε μια παραχώρηση. Να, σαν αυτή που έκανες χθες το βράδυ στ΄όνειρό μου. Θα σου ήμουν τόσο ευγνώμων...

5 σχόλια:

  1. Δε σου κρύβω ότι αυτή τη φορά το κείμενό σου με ανησύχησε λίγο. (Ίσως γιατί διέκρινα μέσα τους ανησυχίες που πάντα είχαμε, και εγώ κι εσύ, παρότι αμφιβάλλω αν τις εκφράσαμε ποτέ)

    Μη νομίζεις ότι είμαστε όμως μόνο εμείς που αναρωτηθήκαμε "αξίζει τελικά να αλλάξεις; Να παραστήσεις πως άλλαξες; Να γίνεις κάτι που δεν είσαι, γιατί απλά έτσι θα είναι πιο εύκολο;"

    Ρώτησα τον εαυτό μου αμέτρητες φορές, και κάποιες μάλιστα ενέδωσα. Η συνταγή δεν πέτυχε, ποτέ δεν μπόρεσα να γίνω παρά μόνο μια παρωδία του εαυτού μου.

    Αξίζει να αλλάξεις για να έχεις κάτι που τώρα δεν μπορείς;
    Και δεν θα είναι αυτό κοροϊδία απέναντι σε αυτόν που θα θεωρεί πως είσαι κάτι άλλο;
    Δε θα είναι προσβολή απέναντι στον εαυτό σου;

    (Έρχεται η στιγμή που μηδενίζεις τα πάντα καμιά φορά, που τίποτα δεν έχει αξία. Μα τότε καλείσαι να συνειδητοποιήσεις ποια είσαι αληθινά, πόσα μπορείς, πόσο σπουδαία είσαι.)

    Νομίζεις τάχα πως δεν ζούμε όλοι μόνοι μας;
    ΟΛΟΙ.
    Ακόμα κι αυτοί που δε βρίσκονται στιγμή δίχως ανθρώπους γύρω τους, να τους κρατούν συντροφιά.

    Έχει τελικά σημασία αν θα είναι κανείς θύμα της μάζας ή θύμα του εαυτού του;

    Ξέρω πως είναι να νιώθεις έτσι, μα σκέψου αυτό: είσαι καλύτερη απ΄όλους αυτούς. Είσαι πιο έξυπνη, πιο ικανή, κι αν έστω και μία δύναμη στον κόσμο έχει την εντύπωση πως μπορεί να σου γίνει εμπόδιο, κάνει λάθος. Είσαι καλύτερη. Κι αν κάνεις λάθη, ακόμα και τα λάθη σου είναι καλύτερα απ'τα δικά τους.

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καθώς σε διαβάζω με μπερδεύεις όλο και περισσότερο... θύμα ή θύτης; θες να μάθεις για σένα ή θες να μάθεις για να το αποδείξεις στους άλλους;

    ότι κ αν οι συμβεί οι ευθύνες επιρρίπτονται σε... σένα, στρίψε κ κοίταξε βαθιά μέσα στο λαβύρινθο του καθρέφτη σου, ίσως τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άδικη Κατάρα... Η αλήθεια είναι πως δε με είχε απασχολήσει ποτέ τόσο το συγκεκριμένο θέμα. Πάντα δεχόμουν το χαρακτήρα μου και κάθε ιδιομορφία (ή ιδιοτροπία;) του όπως ήταν. Ποτέ δεν είχα αμφισβητήσει τον τρόπο μου και αυτό που 'βγάζω' στους άλλους. Ήταν δεδομένο. Πάντα ήξερα ότι είναι μερικοί άνθρωποι -λίγοι- που θα είναι εδώ γιατί το δέχονται και μπορούν να δουν κάτω από την επιφάνεια (είσαι μέσα σ' αυτούς τους λίγους). Ήταν μια από τις κρίσεις αυτοπεποίθησης που με πιάνουν κατά καιρούς, μόνο που αυτή τη φορά αμφισβήτησα ό,τι θεωρούσα δεδομένο και όχι ο,τι αμφισβητώ συνήθως. Τελικά έχεις δίκιο, δεν μπορώ ν' αλλάξω τίποτα, αν το έκανα θα ήμουν δυστυχισμένη γιατί δε θα ήμουν εγώ.
    Τώρα για την αντίληψη περί γενικότερης ανωτερότητας διστάζω να την υιοθετήσω, θα ήταν πολύ αλαζονικό εκ μέρους μου, άσε που πιστεύω ότι οι πιο ανίδεοι άνθρωποι έχουν αυτή την άποψη για τον εαυτό τους... Και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές πείθουν και τους άλλους γι αυτό. Καλησπέρα σου.

    ΥΓ: Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, το εκτιμώ πολύ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εωσφόρε.. Και θύμα και θύτης, δεν μπορώ να διαλέξω η αλήθεια είναι. Αναγνωρίζω τις ευθύνες μου, από την άλλη όμως δε μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι. Πόσο μάλλον για να αρέσω στους άλλους. Όσο για το λαβύρινθο, το λες και μόνος σου, είναι λαβύρινθος. Χάνεσαι...
    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Marion,

    το να νιώθεις πολλές φορές πως κατανοείς τα πράγματα καλύτερα από τους άλλους δεν είναι αλαζονεία, είναι μόνο ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων.

    Δε σημαίνει πως θα θεωρήσεις τον εαυτό σου ανώτερο ή κατώτερο των άλλων αν το κάνεις.
    Τις περισσότερες φορές, έτσι κι αλλιώς, "είμαι καλύτερος" δε σημαίνει "είμαι πιο ικανός", αλλά "αρνούμαι να σταματήσω να παλεύω", που είναι και στην ουσία το νόημα της ζωής.

    Όπως μου είχες πει πολύ παλιά, και το σκέφτομαι μέχρι και τώρα, αν κάποιος δεν θέλει κοντά του κάποιον δεν είναι γιατί αυτός ο κάποιος δεν αξίζει, αλλά γιατί το άλλο άτομο δεν είχε τη δυνατότητα να εκτιμήσει ποτέ την πραγματική του αξία.

    Δε μιλάμε λοιπόν για κλίμακες, παρά μόνο για κατανόηση. Κι αν κάποιοι δε σε κατανόησαν ποτέ, ενώ εσύ το έκανες γι' αυτούς, τότε κατά τη γνώμη μου στο "παιχνίδι της ζωής" είσαι ένα επίπεδο πάνω απ'το δικό τους.
    (Ακόμα κι αν μερικές φορές πονάει περισσότερο απ' όσο μπορεί να ειπωθεί, το να μην είσαι με το άτομο που αγαπάς.)

    Υ.Γ. Σε παρακαλώ πολύ ενημέρωσέ με για το άλλο θέμα με κάποιο τρόπο, η αλήθεια είναι ότι έχω ανησυχήσει πολύ.

    Καλό σου απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή