Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Παράλληλοι Κόσμοι

Γεννιέται κανονικά. Είναι συνηθισμένη Δεν κοιτάει μέσα της. Δεν αναρωτιέται για τη θέση της στον κόσμο. Είναι ευτυχισμένη στην ουτοπική της πραγματικότητα Πάντα μ' ένα χαμόγελο. Έχει τα δικά της όνειρα κι ενδιαφέροντα, τους ερωτές της. Όμορφη, έξυπνη, αν και τη στενοχωρούν τα μηδαμινά της προβλήματα έχει βρει τα στηρίγματά της στη ζωη.
Μα εγώ κάθομαι στη σκιά της. Σκέφτομαι πως αν κανείς κοιτάξει μέσα του βλέπει τον κόσμο αλλιώς. Ποτέ δε θα χαμογελάσει. Ποτέ δε θα είναι σίγουρος. Πάντα το κακό θα προσμένει. Πάντα με περηφάνια θα κοιτάει τους ανθρώπους σαν κι αυτήν, που πιστεύουν πως μες στη μιζέρια του καταναλώνεται. Θέλω την αλήθεια για ν' αναπνέω και τον πόνο να με κρατάει ζωντανή. Ποτέ δεν είδα τη ζωή κανονικά, την έζησα με τον τρόπο που εγώ ήθελα. Μόνο στον αληθινό έρωτα πίστεψα, τον θυελλώδη, τον καταστροφικό Πίστεψα στο θάνατο, στον πνευματικό κόσμο. Έζησα την ειρωνεία, την απομόνωση, αμφέβαλλα για το αν είμαι θύμα του εαυτού μου. Όχι, λοιπόν, δεν είμαι. Γιατί είμαι πιο ζωντανή απ' όλους που νομίζουν πως είναι ζωντανοί. Γιατί η πραγματικότητά μου φαντάζει πιο ζωντανή από τον υποκριτικό σας κόσμο. Γιατί το μη κανονικό είναι αυτό που μ' έπλασε. Γιατί το πνεύμα είναι αυτό που με γέννησε, όχι το υλικό.
Τους βλέπω να χάνονται στην καθημερινότητα, τόσο μαζί μα τόσο χώρια. Κι οι δυο ευτυχισμένοι στην πλαστή τους φαντασίωση. Εγώ τους παρατηρώ απ' έξω απ το γυάλινό τους κάστρο που χάνει τα θεμέλιά του μα δεν πέφτει μόνο επειδή φαντάζονται πως δεν τα 'χασε, ή επειδή απλώς δε θέλουν να το πιστέψουν. Και λυπάμαι. Και αναπνέω. Και χαμογελάω κι εγώ σαν μπαίνω στον κόσμο του. Και μόλις βγω πονάω. Και ζω. Και πεθαίνω.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Heavenly Creatures


''There, living among two beautiful daughters.
Of a man who possesses two beautiful daughters,
you cannot know nor yet try to guess
the sweet soothingness of their caress.
The outstanding genius of this pair
is understood by few, they are so rare.
Compared with these two, every man is a fool.
The world is most honored that they should deign to rule,
and I worship the power of these lovely two
with that adoring love known to so few.
'This indeed a miracle one must feel
that two such heavenly creatures are real.
Both sets of eyes though different far,
hold many mysteries strange,
and passively, they watch the race of men decay and change.
Hatred burning bright in the brown eyes
with enemies for fuel.
Icy scorn glitters in the gray eyes,
contemptuous and cruel.
And why are men such fools they will not realize
the wisdom that is hidden behind those strange eyes?
And these wonderful people are you and I.''

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Κάποια Μέρα...


Κάποια μέρα, δε θ' αντέχω ούτε στο άκουσμα του ονόματός σου.

Κάποια μέρα, μόνο αηδία θα μου φέρνει η εικόνα σου.

Κάποια μέρα, μόνο αποτροπιασμό η ύπαρξή σου.

Κάποια μέρα, τα παραπάνω αισθήματα θα είναι αμοιβαία.

Κάποια μέρα, μπορεί και να πάψει ο κόσμος μου να θυμίζει εσένα.
Να είσαι μια μακρινή πλην πικρή ανάμνηση.
Να είσαι μακριά μου επειδή ποτέ δε θα μπορούσες να είσαι κοντά μου.
Να σε μισώ επειδή δε μπορώ να σ' αγαπάω, μα ούτε και να αδιαφορώ.
Αυτός ο γνώριμος κόμπος να επανέρχεται στο λαιμό μου κάθε φορά που σε θυμάμαι.

Κάποια μέρα θα υπάρχουμε ανεξάρτητοι, μα όχι απαλλαγμένοι απ' τα δεσμά μας.
Ποτέ δε θα σπάσουν. Επειδή πάντα υπήρχαν.
Το καταλαβαίνεις κι εσύ, κι ας ρωτάς το βλέμμα μου γιατί είναι μελαγχολικό.
Μόνο πόνο μπορούμε να προκαλέσουμε ο ένας στον άλλον.

Κάποια μέρα, οι ζωές μας θα μοιάζουν να μη συναντήθηκαν ποτέ.

Μα πρίν απ' αυτή τη μέρα, δε θα υπάρχουν άνθρωποι που να έχουν έρθει πιο κοντά από μας. Ζωές που να συναντήθηκαν περισσότερο. Μουσικές που να ταιριάζουν πιο πολύ. Πιο εκρηκτική χημεία.
Δε χρειάζεται πολύς χρόνος, μια στιγμή αρκεί.

Κάποια μέρα, θα ζήσουμε το μεγαλύτερο πάθος.

Κάποια μέρα, θα ζήσουμε το μεγαλύτερο έρωτα.

Κάποια μέρα, θα ζήσουμε το μεγαλύτερο θάνατο.

Ήταν γραφτό μας. Πάντα.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Επίκληση


Σε παρακαλώ, σταμάτησε το χρόνο. Πάγωσε τα πάντα γύρω μου, μόνο το μυαλό μου μην αφήσεις αδρανές. Πρέπει να σκεφτεί . Ο χρόνος τρέχει κι εγώ από πίσω του να προσπαθώ να τον πιάσω απ' τα μαλλιά, να του πω να μη μ' αφήνει πίσω. Δεν κάνω τίποτα, κι όμως δεν προλαβαίνω. Θέλω να κλειστώ ολομόναχη σ' ένα δωμάτιο για χρόνια, να σκέφτομαι κι όταν βγω να μην έχει περάσει ούτε δευτερόλεπτο.
Σταμάτησέ με, πρίν κυλήσω στην κατηφόρα.
Σταμάτησέ με πριν διαλυθώ.
Άνοιξέ μου τα μάτια ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεριζώσεις τα χέρια μου από πάνω τους που πεισματικά τα κλείνουν.
Ξερίζωσέ μου κάθε ίχνος συναισθήματος, είναι για το καλό μου.
Να μη λατρεύω. Να μη μισώ.
Λογική μου... ΣΩΣΕ ΜΕ.

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Μετά τη βροχή


Το 'χω ανάγκη αυτό το δράμα; Η απάντηση είναι ναι.

Έχω ανάγκη μια μικρή σκέψη να μοιάζει τόσο δυνατή για να μπορέσει να καταστρέψει την ευτυχία, έστω να μου στερήσει μια ακόμα μέρα από αυτήν.

Νιώθω να μη μπορώ να το ελέγξω, αυτή η μικρή σκέψη να μπαίνει σαν τυφώνας για ν' ανατρέψει για μια μέρα όλα μου τα θετικά συναισθήματα

Τόσες μέρες έφυγαν με μια έμμονη ιδέα για την καθεμία τους, έφυγαν βδομάδες συνεχόμενες, μήνες.

Πάντα όμως μπορώ να διακρίνω το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα κι ας αφήνω τις ψιχάλες να δίνουν ώρες ώρες την εντύπωση πως ξαναρχίζει η βροχή.

Μόνο ο ήλιος χωράει τώρα μέσα μου, κι αν έρθει κανένα σύννεφο, ξέρω πως ο άνεμος θα το δει και θα το πάρει μακριά...

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Το βασανιστικό σήμερα

Zω αυτό το βασανιστικό σήμερα που πάντα μισούσα.
Εκείνη τη γνώριμη αίσθηση δυσφορίας και απόσπασης, τον αποπνικτικό κόμπο στο λαιμό μου.
Την αδυσώπητα μάταιη ατμόσφαιρα, το τελεσίδικα διαγραφόμενο μέλλον.
Την απόρριψη κάθε πηγής χαράς ως αδιάφορη και των πιο αγαπημένων προσώπων ως ανάξια.
Την αίσθηση πως ακόμη κι αν ζούσα στον ιδανικό μου κόσμο και είχα τον ιδανικό εαυτό μου, αυτό το βασανιστικό σήμερα θα συνεχιζόταν επ' αόριστον.
Τις σκέψεις αυτοκτονίας ως φυγή από τη μάταιη πραγματικότητα.
Τον θυμό, την οργή,το φθόνο, τη ζήλεια, τη μοναξιά,την αντικοινονικότητα, τη μισανθρωπία.
Την απέχθεια για το περιβάλλον μου, για τον εαυτό μου.
Χωρίς αιτία και αφορμή.
Ένα απλό μα βαθύ ξέσπασμα για τη ζωή που τόσο περίμενα χθες. Τη ζωή που με απογοήτευσε μα όχι τόσο όσο εγώ τον εαυτό μου. Θα περάσει? Δεν το αντέχω, ήδη διαρκεί πολυ αυτή η προσωπική κόλαση...

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Μια αγκαλιά


Περπατώντας μόνη στη βροχή, ανακυκλώνω στο μυαλό μου μια φράση απ' όλα όσα μου είπες σήμερα. Σε μίσησα, γιατί πίστευα πως κι εσύ το ίδιο έκανες. Με ρώτησες τί έχω, δεν απάντησα.


Κατάλαβες πως τα λόγια σου ευθύνονταν γι αυτό. Εσύ μιλούσες κι εγώ άκουγα, μη μπορώντας να σου πω πόσο θέλω να τρέξω μακριά σου εκείνη τη στιγμη. Πέρασαν ώρες έτσι. Μετά, είπα να φύγω, να σε αφήσω πάλι μόνο, δίχως την ενοχλητική μου παρουσία να σου προκαλεί οίκτο. Έτσι πίστευα, μα ποτέ δε σκέφτηκα πως θα προσπαθούσες να μου αλλάξεις γνώμη Κι όμως το έκανες.


Ήθελα να σε πάρω μια αγκαλιά και να πιστέψω στα λόγια σου. Να σου πω πόσο απεγνωσμένα σ' αγαπάω καθώς δάκρυα απ' τα μάτια μου θα 'τρεχαν ασταμάτητα. Αντί γι αυτό, σου είπα με ένα καταπιεσμένα σοβαροφανές ύφος -εκείνο που μισούσες- πως ήταν ώρα να φύγω.


Θα θυμάμαι πάντα εκείνο σου το μήνυμα καθώς περπατούσα στη βροχή...


Πως ήθελες να με πάρεις μια αγκαλιά τάχα για να μου δείξεις την εκτίμησή σου μα έφυγα τρέχοντας...


Δεν το ήξερες, αγάπη μου, πως μια αγκαλιά και μόνο θα ήταν ανεπαρκής για να καλύψει το χάσμα που δημιουργεί εκείνη η γνώριμη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα;

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Eνας φιλος


Τόσο κοντά της, κι όμως τόσο μακριά.

Εκείνη ξέρει. Ξέρει πως πέρασε νύχτες ατελείωτες καθισμένος σ' εκείνον τον παγωμένο βράχο στο νησί. Πως το μυαλό του δε σταμάτησε ποτέ να επαναφέρει τη σκηνή που φίλησε εκείνον. Μπροστά του. ''Δεν της πέρασε ποτέ απ' το μυαλό πόσο την αγαπώ'' λέει δυνατά κοιτώντας τη σελήνη που κατευθυνόταν αργά και βασανιστικά στη δύση της, όπως κι ο ίδιος.

Αποφάσισε να τ' αλλάξει όλα: τον εαυτό του. Έγινε αυτός που εκείνη μισούσε, που μισούσαν μαζί, όταν ήταν φίλοι. Όταν μαζί κοιτούσαν τη σελήνη και όλα έμοιαζαν ιδανικά σ' εκείνη. Μα ποτέ σ' αυτόν.

Ποτέ δεν την είδε όπως ήταν αν και λάτρευε αυτό το αδυσώπητο βλέμμα της.

Εκείνη τα ήξερε όλα, αντιθέτως με το τι πιστευε.

Εκείνη τον αγαπούσε χωρίς το έστιγκτό της. Ήθελε να κοιτάζουν για πολύ ακόμα τη σελήνη.

Αντίο... Εσύ το επέλεξες φίλε μου.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Απόψε


Απόψε θέλω να μείνω εδώ μαζί σου. Να θρηνήσουμε για το παρελθόν, να ελπίσουμε για το μέλλον. Να διαφωνήσουμε για τα πάντα, να συμφωνήσουμε σε άλλα. Να μην υποχωρήσω σε τίποτα. Όχι απόψε. Να σου πω τι πραγματικά πιστεύω κι ας μη μιλήσουμε αύριο. Ούτε μεθαύριο. Να γινω κι εγώ μία απ' όλους τους εχθρούς σου. Άξια απορίας είναι η συμπάθειά σου στο πρόσωπό μου, δικό μου λάθος να είναι άραγε;
Απόψε θέλω να μας βρεί το πρωινό με μια περίεργη γεύση πικρίας. Να πληγωθούμε κι οι δύο, ο ένας απ' τον άλλον. Τα μάτια σου να λένε ''Σ' αγαπώ'', τα δικά μου το ίδιο να αποκρίνονται στη μέση μιας οξείας διαφωνίας.
Απόψε δεν θέλω να μισείς. Γιατί κατά βάθος το ξέρεις πως τον εαυτό σου μόνο πολεμάς, ρίχνοντας τον τόσο χαμηλά. Το μίσος σου προς αυτόν δίνει τροφή στο μίσος για τον κόσμο. Κανένας άλλος και τίποτα.
Απόψε δε θα σε κάνω ν' αγαπάς, γιατί δεν ξέρω αν μπορείς. Δεν ξέρω αν ο πραγματικός μου εαυτός μπορεί να σου εμπνεύσει την αγάπη. Ούτε αν κάποιος άλλος θα μπορέσει ποτέ. Ανθρώπους που ''αγάπησες'' μηδαμινούς μου παρουσιάζεις, κι εγώ το ίδιο τέλος στην ψυχή σου θα 'χω;
Απόψε θέλω να σου πω πως σ' αγαπώ, μα το μίσος σου μ' αηδιάζει. Πως σε λατρεύω γι αυτό που είσαι και σ' απεχθάνομαι γι αυτό που γίνεσαι.
Απόψε θέλω να μου παίξεις μουσική για να ξεχάσω. Να μας δει η αυγή αγκαλιασμένους. Για πρώτη και τελευταία φορα.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Διαταγή της μοίρας


Ω, πεπρωμένο μου! Πώς να μη σ' αγαπώ;

Έμπνευσή μου, που απρόσκλητη εισέβαλλες στη ζωή μου.

Η Μοίρα είχε περιπλέξει τις κλωστές μας καιρό πριν. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου και πίστεψε στην αλήθεια που σου παραθέτει Εκείνη. Παράθυρα στον κόσμο δεν τα ονόμαζες, άλλωστε;

Μαζί, αλλά ακόμα τόσο χώρια, καταπνίγοντας το πάθος κάθε λεπτό που περνάει.

Η Μοίρα με προετοίμαζε τόσο καιρό πριν, κατακλύζοντας το μυαλό μου με εικόνες του μέλλοντος. Εξωπραγματικές φάνταζαν τότε.

Και τώρα είναι εδώ, μπροστά μου. Είσαι εδώ, μπροστά μου.

Υποκύπτουμε γλυκά στις επιθυμίες Εκείνης όπως η πιο ισχυροί μαγνήτες στη μεταξύ τους έλξη.

Ίσως όχι με τον τρόπο που Εκείνη θα ήθελε, μα το ξέρεις καλα, δεν πρέπει.

Ανήκουμε αλλού κι ας ανήκουμε ο ένας στον άλλον.

Η ψυχή μου σε λατρεύει μα το μυαλό μου συχνά σε απεχθάνεται.

Όμως κανένας, ποτέ δεν κατάφερε το ριζικό του ν' αποφύγει.

Ω, πεπρωμένο μου! Πώς να μη σ' αγαπώ;

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Κενό

Αναρωτιέμαι, εγώ σε σένα τί βρήκα;
Το καταφύγιο που ζητούσα; Το όνειρο; Τη χίμαιρα;
Ήσουν ο ευσεβής μου πόθος. Σε σένα φώλιαζαν οι πιό βαθιές ανασφάλειές μου.
Ήσουν ο κόσμος γύρω μου. Ο λόγος που έρεε το αίμα στις φλέβες μου.
Έτσι η ζωή εκμηδενίστηκε από μια χίμαιρα.
Ποτέ δεν την έφτασα. Ούτε καν την πλησίασα.
Ήταν Άνοιξη όταν την άφησα να πετάξει μακριά χωρίς να τρέξω ξωπίσω της.
Κοίταξα στον ορίζοντα μα δεν είδα τίποτα: τόσο καιρό που προσπαθούσα με την απόχη του έρωτα να τη φυλακίσω φαινόταν τόσο υλικό αυτό το ατελείωτο κενό της...
Ένα κενό ήσουν, Χίμαιρα. Δεν θα μπορούσες ποτέ να καλύψεις τα κενά της ψυχής μου.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Σκιά που πας, μου λείπεις

Ήσουν εκεί,δίπλα μου.
Μα εγώ δεν σε έβλεπα, γινόσουν αόρατη για μένα. Έφευγα μη θέλοντας δίπλα σε σκιές να μένω.
Μα εσύ ποτέ δεν έφυγες. Εμαφανίστηκες μέσα από τη σκιά σου λέγοντας: 'Πού πας; Μου λείπεις!'.
Δεν σε είδα. Δεν σε άκουσα. Γιατί δεν είχα μάθει σκίες ν' ακούω.
Έφυγα. Έτρεξα μακριά σου πετώντας.
Τότε κατάλαβα πως η σκιά δεν ήταν πια εκεί. Δίπλα μου. Και άρχισα να την αναζητάω. Όμως ποτέ δεν τη βρήκα... Βρήκα εσένα καθισμένη κάτω από το δέντρο της μοναξιάς να ψιθυρίζεις ακόμα: 'Πού πας; Μου λείπεις'.
Ποτέ δεν είχες σταματήσει να το λες . Τα αυτιά μου τα βούλωνε η απερισκεψία.
Σύγχώρεσέ με αγγελέ μου που για σκιά σε πέρασα...

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ζωντανό Κακέκτυπο

Αν ήμουν σαν και σένα, σκεφτομαι, μακάρι να ήμουν σαν και σένα.
Ουράνια μελωδία στ' αυτιά μου μοιάζεις, μα και σαν άλγος βαθύ στην ψυχή μου.
Στους στίχους σου ταξίδεψα, χάθηκα στην εικόνα σου...
Χωρίς νόημα. Χωρίς αποτέλεσμα. Χωρίς ελπίδα.
Φθόνος; Θαυμασμός; Ματαιοδοξία; Δάκρυ. Αλλά γιατί;
Είχες αυτό που ήθελα να έχω.
Κατάφερες αυτό που εγώ ποτέ δεν θα καταφέρω.
Γιατί έτσι είναι η φύση μου, βλέπεις, είμαι πλασμένη έτσι!
Βλέπεις; Σε μιμούμαι! Δεν είμαι εγώ αυτή, είναι σχεδόν εσυ!
Αλλά ακόμα, τίποτα.
Η ελπίδα δύει στο σούρουπο της ψυχής μου καθώς βυθίζομαι σε γλυκιά απραξία, προσπαθώντας κι εγώ Νεκρή Ποιήτρια να γίνω.
Απέτυχα, Νεκρή Ποιήτρια...
...γιατί εγώ είμαι ζωντανή. Και ποτέ δεν έλαχε η Ζωή στο Θάνατο να μοιάσει.