Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Eνας φιλος


Τόσο κοντά της, κι όμως τόσο μακριά.

Εκείνη ξέρει. Ξέρει πως πέρασε νύχτες ατελείωτες καθισμένος σ' εκείνον τον παγωμένο βράχο στο νησί. Πως το μυαλό του δε σταμάτησε ποτέ να επαναφέρει τη σκηνή που φίλησε εκείνον. Μπροστά του. ''Δεν της πέρασε ποτέ απ' το μυαλό πόσο την αγαπώ'' λέει δυνατά κοιτώντας τη σελήνη που κατευθυνόταν αργά και βασανιστικά στη δύση της, όπως κι ο ίδιος.

Αποφάσισε να τ' αλλάξει όλα: τον εαυτό του. Έγινε αυτός που εκείνη μισούσε, που μισούσαν μαζί, όταν ήταν φίλοι. Όταν μαζί κοιτούσαν τη σελήνη και όλα έμοιαζαν ιδανικά σ' εκείνη. Μα ποτέ σ' αυτόν.

Ποτέ δεν την είδε όπως ήταν αν και λάτρευε αυτό το αδυσώπητο βλέμμα της.

Εκείνη τα ήξερε όλα, αντιθέτως με το τι πιστευε.

Εκείνη τον αγαπούσε χωρίς το έστιγκτό της. Ήθελε να κοιτάζουν για πολύ ακόμα τη σελήνη.

Αντίο... Εσύ το επέλεξες φίλε μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου