Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

''Road to Hell''


Θέλω να φύγεις.
Δεν ξέρω τι νιώθω, τι είναι το πιο κυρίαρχο: φόβος, θυμός, απελπισία, απέχθεια...
Ίσως όλα μαζί.
Γιατί τώρα;
Είναι αλήθεια ή μήπως είναι μόνο μια παραίσθηση, η διαστρεβλωμένη μου αντίληψη για την πραγματικότητα;
Ας μπορούσε κάποιος να μου απαντήσει ικανοποιητικά...
Ας υπήρχε μία μόνο απάντηση...
Δε θέλω να σε σκέφτομαι και να σε βλέπω, μα πιάνω τον εαυτό μου να σε ψάχνει ανάμεσα στον κόσμο και μόλις σε βρει να διαπιστώνω όχι μόνο πως έχεις χρώματα πιο φωτεινά, αλλά ότι κι εσύ μ' έψαχνες.
Και με βρήκες...
Νιώθω την απώλειά σου, όσο δεν έχω νιώσει απώλεια ποτέ. Άλλος ένας σημαντικός άνθρωπος που χάνω για να μην καταστραφούν οι ζωές και των δυό μας. Και αυτό γιατί ανατράπηκαν όλα τα δεδομένα, ξεπεράστηκαν όλα τα όρια. Αυτό πληρώνουμε.
Έχω την αίσθηση πως μπορώ να διαβάσω το μυαλό σου, μα δεν είμαι απολύτως σίγουρη... Όσο μπορώ να είμαι, όμως, ξέρω πως περνάς την ίδια κόλαση με μένα: δεν πιστεύεις ό,τι έγινε, θα ήθελες να τα ξεχάσεις όλα, θα ήθελες να μη με βλέπεις, αλλά κατά βάθος να ξεσπάσει αυτό που αναγκαζόμαστε να καταπιέζουμε.
Μου είπες πως έψαξες, μα δε βρήκες λογική εξήγηση γι αυτό που συνέβη. Δε χρειαζόταν, αφού δεν υπάρχει...
Θα έδινα την ψυχή μου για να σταματήσει αυτό το μαρτύριο, στο οποίο δε μπορούμε να αντιδράσουμε...
Θέλω να ξεχάσω τα πάντα, να μη σε βλέπω, να μην είμαι αναγκασμένη να σου μιλάω όπως πριν ΧΩΡΙΣ να νιώθω όπως τότε.
Σε μισώ γι αυτό που είσαι για εμένα.
Σε μισώ για όλα.
Φύγε...

2 σχόλια:

  1. Άλλο ένα εξασθενημένο "φύγε" που σημαίνει "μείνε."

    Πόσα τέτοια "φύγε" έχει άραγε τη δύναμη να πει ο κάθε άνθρωπος;
    Πόσες φορές μπορείς να πεις "δεν έχεις τη δύναμη να με πληγώσεις" σ' αυτόν που μόλις σου έσπασε την καρδιά σε χίλια κομμάτια;

    Πρόσφατα σου είπα πως το συναίσθημα του αληθινού έρωτα είναι κάτι που μόνο μία φορά μπορεί να νιώσει κανείς.

    Είναι σχεδόν ειρωνικό που αναθεωρώ τόσο γρήγορα. Η Αγάπη μπορεί να σε πληγώσει ξανά και ξανά, no matter πόσες φορές αντέχεις να πληγωθείς ή πόσες φορές ήδη πληγώθηκες.

    Ξέρω κάποιους ανθρώπους που όταν ερωτεύονται αναζωογονούνται. Που τα χρώματα της ζωής πάλλονται γύρω τους χάρη σ' αυτό το συναίσθημα.

    Εγώ είμαι αλλιώς. Η αγάπη για μένα ήταν πάντα θέμα αρρωστημένο. Η αγάπη με σκοτώνει, με τελειώνει, μου ρουφά τη ζωή και μου δίνει κάτι δυνατότερο από ανάγκη, από πάθος, από χαρά.

    Κάτι ποιοτικότερο, θα έλεγαν όσοι το έχουν νιώσει. (Και ξέρω πως εσύ ανήκεις σίγουρα σ' αυτούς.)

    Ίσως το "φύγε" σου να σημαίνει στ' αλήθεια φύγε.
    Μα όλα τα "φύγε" της ζωής μας κρύβουν τελικά ένα απεγνωσμένο, ασθενικό "μείνε."

    Καλό σου απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίσως όταν έγραψα αυτά τα λόγια να εννοούσα όντως ένα -όχι ασθενικό- αλλά μεγάλο ΜΕΙΝΕ. Και φυσικά ό,τι συνεπάγεται αυτό. Συμφωνώ πως ο έρωτας (για εμένα και μερικούς άλλους) δεν είναι απλό θέμα, ούτε με αναζωογονεί. Με πάει ένα βήμα παρακάτω στη ζωή μου, όμως, και ωριμάζει τη σκέψη μου. Η έλλειψή του λόγω υποχρεώσεων αυτήν την περίοδο ή μάλλον η έλλειψη κάθε είδους 'περιπέτειας'(όχι απαραίτητα ερωτικής φύσεως) με οδηγεί σε διαφόρων ειδών 'καταφύγια', αρκετά ανώδυνα τολμώ να πω. Όπως μου είχες γράψει σε μια άλλη ανάρτηση η απάντηση στην ερώτηση 'Το 'χω ανάγκη αυτό το δράμα;' είναι 'Όχι, αλλά η ζωή μου θα ήταν κάτι λιγότερο χωρίς αυτό'
    Καλησπέρα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή