Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Μ' έχεις χάσει...


Σαν σήμερα γεννήθηκε ένας άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω με ποιον τρόπο το έκανε, όμως αυτό που ξέρω είναι πως με καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Λυπάμαι πολύ για την κατάληξή μας, δεν είχαμε αρχίσει με καλές προϋποθέσεις, ήταν δύσκολο.
Θα ήθελα πολύ, Μ., να σου μιλήσω σήμερα, αλλά με έχεις χάσει. Ναι, ναι, ξέρω πως δε σε νοιάζει. Μου λείπεις ακόμα και ζηλεύω (ίσως από εγωισμό) που τα έχεις όλα στη ζωή σου. Λέω να διατηρήσω λίγη αξιοπρέπεια (όση έμεινε...) και να σε αφήσω σ' αυτήν την ευτυχία όσο κι αν με πονάει. Δε μπορώ να πω πως σε αγαπάω γιατί αν το έκανα θα χαιρόμουν αντί να ζηλεύω.
Εύχομαι στα επόμενα γενέθλιά σου να μπορώ να σου ευχηθώ να είσαι ευτυχισμένος χωρίς εμένα και να το εννοώ. Τουλάχιστον δε θα έχω την ανάγκη να το γράψω κάπου για να μη σου μιλήσω... Το καλό είναι ότι αυτό δε θα το δεις ποτέ. Και μιας και δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια (σε σένα) το γράφω εδώ: Μ' ΕΧΕΙΣ ΧΑΣΕΙ. Έχει πάψει να μ' ενδιαφέρει το αν και κατά πόσο ζεις επιφανειακή ζωή γιατί το επιλέγεις. Το μόνο που ακόμη με απασχολεί είναι το αν απλώς επέλεξες τη ζωή αυτή ή απέρριψες εμένα γιατί δε σε ολοκλήρωνα. Αλλά υποθέτω πως δε θα το μάθω ποτέ...
Είμαι μεγάλη εγωίστρια τελικά, όπως συνήθιζες να λες στους τσακωμούς μας.
Αντίο.
ΥΓ: Ό,τι και να γίνει και οι δύο θα θυμόμαστε πάντα το AWAKE ....

3 σχόλια:

  1. καταλαβαίνω πως νιώθεις, αν όχι απόλυτα στο περίπου...

    καλησπέρα...

    υ.γ. κάπου διάβασα πως όλοι μπορούν να αλλάξουν από τρόπο οπτικής, μέχρι τη ζωή τους ολόκληρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με πετυχαίνεις σε μία κατάσταση που νιώθω πολύ βαθιά τα λόγια σου...

    Κρύβεις μέσα σου ακόμα πολλή αγάπη γι' αυτό το άτομο, αναμφισβήτητα.
    Ίσως όχι αγάπη συνειδητή.
    Ίσως να είναι το άλλο είδος αγάπης - αυτό το σκοτεινό που είχαμε συζητήσει παλιότερα.

    Αν δε μάθεις ποτέ γιατί είναι μακριά σου... είναι ίσως γιατί ούτε αυτός γνωρίζει το λόγο.

    Έτσι είναι συνήθως η ζωή: γεμάτη ατέλειες που έχουν την τάση να άλλαζουν τα πάντα στο πέρασμά τους, αφήνοντας πίσω τους αυτό που λέμε Γεύση του Παρελθόντος.

    Χρόνια του πολλά, όπως και να'χει -- και μην αναλώνεσαι με τις δικές του σκέψεις. Ίσως κάπου μέσα του να νιώθει ακριβώς όπως εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άδικη Κατάρα, μακάρι να μη χρειαζόταν ποτέ ν' αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες.. Και όχι, η αγάπη αυτή δεν είχε για μένα τίποτα το σκοτεινό, οι καλύτερες στιγμές της με πήγαιναν ένα βήμα πιο κοντά στον ήλιο. Δεν κρατάω καμία κακία, αποδέχομαι το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το θάρρος να κάνουν θυσίες για ο,τι τους κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, για ό,τι υπερβαίνει μια φαινομενική πληρότητα. Ίσως, βέβαια, και να μην ήταν αυτό. Είπαμε, δε θα το μάθω ποτέ...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή