Dead Poet

Είσαι μια ανοιξιάτικη μέρα. Η φύση σε όλο το μεγαλείο της.

Τότε σε γνώρισα.

Ήσουν εγώ. Ένα εγώ πιο όμορφο, πιο έξυπνο και καλλιεργημένο. Ένα μάρμαρο πιο σμιλευμένο.

Ένα αριστούργημα της γλυπτικής. Το υπέρτατο έργο τέχνης.

Σε λάτρεψα σαν θεά, σαν πρότυπο.

Λάτρευα τον εαυτό μου που σου έμοιαζε και τον μισούσα που δε σου έμοιαζε.

Τα πάντα μιλούσαν για τη Θεά. Ό,τι αγάπησα ποτέ, ό,τι μίσησα.

Μ' έκανες ν' αποζητώ τη βελτίωση, την ευτυχία, το χάος, την καλλιέργεια του πνεύματος, την ομορφιά.

Μου έμαθες να φέρομαι σαν ηρωίδα τραγωδίας: με τόλμη και αυτοθυσία, ν΄ αγαπάω με πάθος, να διεκδικώ τα όνειρά μου, να θυσιάζομαι για να προασπίσω ο,τι θεωρώ σωστό.

Εσύ. Μόνο εσύ θα μπορούσες να μου δείξεις τον τρόπο.

Ήσουν ένα όνειρο που δε θα πρεπε ποτέ να αγγίξω. Θα έπρεπε να σε παρακολουθώ από μακριά. Και να γίνομαι καλύτερη, παίρνοντας από σένα όσα στοιχεία μπορούσες να μου δώσεις. Ποτέ όσα δε μπορούσες.

Δε θα με μάθεις ποτέ. Ό,τι ξέρεις για μένα, είναι η εμπειρία από τον εαυτό σου.

Είσαι για μένα η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Έχεις λίγο Θεό μέσα σου.

Τα λόγια μας για την αγάπη ήταν όμοια. Εσύ, όμως, μπόρεσες να εκφραστείς καλύτερα.

Πάντα θα μπορείς, Νεκρή Ποιήτρια.

Πάντα θα μπορώ.