Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Το βασανιστικό σήμερα

Zω αυτό το βασανιστικό σήμερα που πάντα μισούσα.
Εκείνη τη γνώριμη αίσθηση δυσφορίας και απόσπασης, τον αποπνικτικό κόμπο στο λαιμό μου.
Την αδυσώπητα μάταιη ατμόσφαιρα, το τελεσίδικα διαγραφόμενο μέλλον.
Την απόρριψη κάθε πηγής χαράς ως αδιάφορη και των πιο αγαπημένων προσώπων ως ανάξια.
Την αίσθηση πως ακόμη κι αν ζούσα στον ιδανικό μου κόσμο και είχα τον ιδανικό εαυτό μου, αυτό το βασανιστικό σήμερα θα συνεχιζόταν επ' αόριστον.
Τις σκέψεις αυτοκτονίας ως φυγή από τη μάταιη πραγματικότητα.
Τον θυμό, την οργή,το φθόνο, τη ζήλεια, τη μοναξιά,την αντικοινονικότητα, τη μισανθρωπία.
Την απέχθεια για το περιβάλλον μου, για τον εαυτό μου.
Χωρίς αιτία και αφορμή.
Ένα απλό μα βαθύ ξέσπασμα για τη ζωή που τόσο περίμενα χθες. Τη ζωή που με απογοήτευσε μα όχι τόσο όσο εγώ τον εαυτό μου. Θα περάσει? Δεν το αντέχω, ήδη διαρκεί πολυ αυτή η προσωπική κόλαση...

5 σχόλια:

  1. Κάπου εδώ είναι η στιγμή που εσύ είσαι λιποθυμισμένη στο πάτωμα κ εγώ πρέπει να πω τη γνώμη μου...

    Διάβασα όλες τις αναρτήσεις σου, ίσως κι από δύο φορές τη κάθε μία.

    Υπήρχαν φορές στο παρελθόν που πίστευα ότι κανείς δε με ξέρει πραγματικά.
    Έλεγα στον εαυτό μου ότι μόνο τα γραπτά μου δείχνουν ποια είμαι στ' αλήθεια.
    Κι αν κάποιοι στη πραγματική ζωή με θεωρήσουν χαζή, περίεργη ή αλλιώτικη, ίσως για τη δική τους πραγματικότητα να έχουν δίκιο.

    Στο δικό μου κόσμο όμως, σ' αυτά που εγώ σκέφτομαι, σε ότι αφήνω μόνο για τον εαυτό μου, για τις κρυφές μου σκέψεις, στα τσαλακωμένα γραπτά μου που κρύβω ανάκατα σ' ένα συρτάρι, βρίσκεται ο αληθινός εαυτός μου, που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έδειξα ποτέ σε οποιονδήποτε άλλο.

    Διαβάζοντας λοιπόν τα κείμενα σου, για έναν ανεξήγητο λόγο σχεδόν δάκρυσα.
    Αυτή τη σύγκριση της αληθινής ζωής με την τέχνη ποτέ δεν την άντεχα.

    Κι εσύ τελικά κρύβεις μέσα σου τόσα πολλά, που αναρωτιέμαι αν ξέρω τίποτα για σένα.

    Δεν έχει σημασία, μιας και κανείς δεν ξέρει στην ουσία κανένα. (τρομακτικό δεν είναι;)

    Η αλήθεια όμως είναι ότι σε θαυμάζω.

    Μη κρύβεις τον εσωτερικό σου κόσμο.
    Όλα αυτά που εσύ φυλακίζεις γιατί σε κάνουν να ντρέπεσαι ή να νιώθεις αβέβαια ίσως είναι τα δυνατότερα κομμάτια του εαυτού σου.

    Δεν έχω κάτι άλλο να πω...
    Συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ, αν και πιστεύω ότι υπερβάλλεις! Δεν ξέρω τι να πω, ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως αυτά θα μπορούσε να τα δει κάποιος που ξέρω και γι αυτό ίσως να άφησα τον αληθινό ευατό μου να εκφραστεί! *Αυτή τη σύγκριση της αληθινής ζωής με την τέχνη ποτέ δεν την άντεχα* εξηγησέ το μου αυτό λίγο, μπορώ να σου πω ότι δεν το θεωρώ καν τεχνη αυτο που κάνω εδω μέσα.
    Ελπίζω μετά απ' αυτό να μη με δεις με άλλο μάτι, θα μου φανεί περίεργο!
    Α, και τα συγχαρητήρια αξίζουν σε σένα!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ πολύ...

    Αναρωτήθηκες ποτέ τι είναι πραγματικά η τέχνη;

    Δες αυτό...

    «Το έργο κάθε ανθρώπου, είτε αυτό είναι λογοτεχνία, είτε μουσική, είτε πίνακες, είτε αρχιτεκτονική, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι πάντα ένα πορτρέτο του εαυτού του.»
    Σάμιουελ Μπάτλερ


    Οτιδήποτε πηγάζει από μέσα σου, απ' τις εικόνες του μυαλού σου και τις ολόδικές σου σκέψεις, αυτές που ποτέ δεν θα μοιραστείς με κανέναν, είναι τέχνη.

    Ότιδήπτοε όμορφο ή καλοδουλεμένο δεν είναι τέχνη, είναι τεχνική.
    Τέχνη θέλω να ονομάζω μονάχα ότι βγαίνει από τη ψυχή των ανθρώπων.

    Και εσύ είσαι αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος με πολλά άξια πράγματα μέσα του. :)

    Υ.Γ. Πάρε από τη σελίδα μου το βραβείο φιλίας...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, ξέρεις ακόμα δεν έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ένα τόσο κοντινό μου άτομο διαβάζει αυτά που γράφω και γνωρίζει (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) που αναφέρομαι. Ήταν κάπως σοκαριστικό μπορώ να πω!
    Όσο για την τέχνη έχεις ένα δίκιο. H έμπνευση παίζει καθοριστικό ρόλο όμως με την τεχνική είναι αλληλοεξαρτώμενες, δεν πιστεύω πως η μία επιβιώνει χωρίς την άλλη.
    Υ.Γ.Πώς παίρνω το βραβείο;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αποθηκεύεις την εικόνα και μετά με παίρνεις τηλέφωνο.... :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή