Διαταγή της μοίρας

Ω, πεπρωμένο μου! Πώς να μη σ' αγαπώ;

Έμπνευσή μου, που απρόσκλητη εισέβαλλες στη ζωή μου.

Η Μοίρα είχε περιπλέξει τις κλωστές μας καιρό πριν. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου και πίστεψε στην αλήθεια που σου παραθέτει Εκείνη. Παράθυρα στον κόσμο δεν τα ονόμαζες, άλλωστε;

Μαζί, αλλά ακόμα τόσο χώρια, καταπνίγοντας το πάθος κάθε λεπτό που περνάει.

Η Μοίρα με προετοίμαζε τόσο καιρό πριν, κατακλύζοντας το μυαλό μου με εικόνες του μέλλοντος. Εξωπραγματικές φάνταζαν τότε.

Και τώρα είναι εδώ, μπροστά μου. Είσαι εδώ, μπροστά μου.

Υποκύπτουμε γλυκά στις επιθυμίες Εκείνης όπως η πιο ισχυροί μαγνήτες στη μεταξύ τους έλξη.

Ίσως όχι με τον τρόπο που Εκείνη θα ήθελε, μα το ξέρεις καλα, δεν πρέπει.

Ανήκουμε αλλού κι ας ανήκουμε ο ένας στον άλλον.

Η ψυχή μου σε λατρεύει μα το μυαλό μου συχνά σε απεχθάνεται.

Όμως κανένας, ποτέ δεν κατάφερε το ριζικό του ν' αποφύγει.

Ω, πεπρωμένο μου! Πώς να μη σ' αγαπώ;