Περπατώντας μόνη στη βροχή, ανακυκλώνω στο μυαλό μου μια φράση απ' όλα όσα μου είπες σήμερα. Σε μίσησα, γιατί πίστευα πως κι εσύ το ίδιο έκανες. Με ρώτησες τί έχω, δεν απάντησα.
Κατάλαβες πως τα λόγια σου ευθύνονταν γι αυτό. Εσύ μιλούσες κι εγώ άκουγα, μη μπορώντας να σου πω πόσο θέλω να τρέξω μακριά σου εκείνη τη στιγμη. Πέρασαν ώρες έτσι. Μετά, είπα να φύγω, να σε αφήσω πάλι μόνο, δίχως την ενοχλητική μου παρουσία να σου προκαλεί οίκτο. Έτσι πίστευα, μα ποτέ δε σκέφτηκα πως θα προσπαθούσες να μου αλλάξεις γνώμη Κι όμως το έκανες.
Ήθελα να σε πάρω μια αγκαλιά και να πιστέψω στα λόγια σου. Να σου πω πόσο απεγνωσμένα σ' αγαπάω καθώς δάκρυα απ' τα μάτια μου θα 'τρεχαν ασταμάτητα. Αντί γι αυτό, σου είπα με ένα καταπιεσμένα σοβαροφανές ύφος -εκείνο που μισούσες- πως ήταν ώρα να φύγω.
Θα θυμάμαι πάντα εκείνο σου το μήνυμα καθώς περπατούσα στη βροχή...
Πως ήθελες να με πάρεις μια αγκαλιά τάχα για να μου δείξεις την εκτίμησή σου μα έφυγα τρέχοντας...
Δεν το ήξερες, αγάπη μου, πως μια αγκαλιά και μόνο θα ήταν ανεπαρκής για να καλύψει το χάσμα που δημιουργεί εκείνη η γνώριμη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου