Παραχώρηση...

Χθες έφυγα. Περπάτησα χιλιόμετρα αλλά δε βρήκα το μέρος που ήθελα. Τα πόδια μου πόνεσαν, τα χέρια μου πάγωσαν από το κρύο τόσο που δεν τα ένιωθα, έπεσα στο καπό ενός αυτοκινήτου ενώ έτρεχα. Είπα να μην το πω σε κανέναν, αλλά, δες, το κάνω. Μ' έκανε να καταλάβω πως θέλω να ζήσω -ή πως φοβάμαι να πεθάνω. Σκέφτηκα να έρθω σε σένα, θα το ήθελα πολύ. Μετά, όμως, σκέφτηκα πως θα σου στερούσα την ελευθερία της επιλογής. Κι εσύ τις επιλογές σου τις έκανες, και τη ζωή σου. Σε τίποτα από τα δύο δεν είμαι μέσα. Σαν τρίτη σκέψη μου ήρθε πως ίσως τελικά το σπίτι σου να μην είναι το μέρος που ψάχνω. Δε με ολοκληρώνεις πια, χρειάζομαι περισσότερα από λίγες ώρες μ' έναν άνθρωπο που προσπαθεί να με πείσει πως είναι εδώ για μένα ενώ ξέρω πως δεν είναι αλήθεια.

Δεν είσαι μόνο εσύ, όμως, όλοι επιλέγουν να κάνουν τη ζωή τους με ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα. Με ανθρώπους που ξέρουν να περνούν καλά, να μιλούν για οποιοδήποτε θέμα, να παίζουν σαν μικρά παιδιά. Έλεγα πως δε μ' ενοχλεί που πάντα μένω μόνη μου, και όντως δε μ' ενοχλούσε. Έλεγα πως όποιος δεν ανέχεται τη μοναξιά του γίνεται θύμα των επιταγών της μάζας. Πρέπει να αναθεωρήσω; Να ανεχτώ συμπεριφορές που δε μου ταιριάζουν; Τι κάνω λάθος;

Αν εξαφανιζόμουν δε θα το παρατηρούσε κανείς, ούτε τα άτομα για τα οποία νοιάζομαι. Αυτά έχουν άλλους ανθρώπους να ολοκληρώνουν την ευτυχία τους. Και εγώ ποιόν έχω; -Γιατί πρέπει να έχεις κάποιον; - μου φωνάζω! Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να είχα υποτιμήσει το συναίσθημα της μοναξιάς. Να θεωρούσα πως εύκολα θα μπορούσα να ζήσω μόνη μου. Ίσως να έγινα κι εγώ ένα θύμα της μάζας. Μερικές φορές ό,τι έχω, μου αρκεί. Ε, αυτή τη φορά τίποτα δεν είναι αρκετό. Τίποτα δε μ' ενδιαφέρει. Με βαρέθηκα και σας βαρέθηκα.

Δεν ξέρω αν προτιμώ τη μοναξιά μου ή να χάσω ό,τι αξιοπρέπεια μου έμεινε ζητώντας λίγες ώρες από την ατάραχη και ολοκληρωμένη ζωή σου. Μήπως κλέψω κι εγώ λίγη αταραξία ή ολοκλήρωση. Κυρίως το δεύτερο. Όχι, μη φανταστείς ότι με ολοκληρώνεις όπως τότε, ή ότι θα βλέπω νεράιδες στο νυχτερινό ουρανό στο δρόμο προς το σπίτι σου. Θα είναι, όμως, μια περιπέτεια. Ευχάριστη ή δυσάρεστη θα δείξει... Τι λέω, ξέχασα πως δε θέλεις να με βλέπεις πια, όμως κάνε μια παραχώρηση. Να, σαν αυτή που έκανες χθες το βράδυ στ΄όνειρό μου. Θα σου ήμουν τόσο ευγνώμων...