Πραγματικότητες

Μόλις γύρισα. Μπήκα στο σπίτι... Ναι, ναι, το δικό μου. Ή τουλάχιστον έτσι υποτίθεται.
Δεν το αναγνωρίζω, σαν να μην έζησα ποτέ εδώ. Σαν να μπήκε μέσα κάποια άλλη. Τι έκανα εδώ άραγε; Όλα είναι ξένα.
Θυμάμαι μόνο πως απαρνήθηκα συνήθειες και άτομα, υιοθέτησα άλλες και άλλα, μα ποτέ δεν κατάλαβα που με έβγαλαν. Το μόνο σίγουρο είναι πως με οδήγησαν πάλι πίσω. Είχα ξεχάσει πως υπήρχε αυτή η πλευρά του εαυτού μου, την θυσίασα στο βωμό κάποιας άλλης, και δεν το μετανιώνω. Μπορούσα να έχω μόνο μία εκδοχή της πραγματικότητας.
Θα σου πουν να μην αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν διάλεγες εκείνο και όχι το άλλο, και ενώ το ξέρω πως είναι τόσο ανορθόδοξο αφέθηκα ελεύθερη να το κάνω. Αύριο θα γυρίσω πάλι στη συνήθεια, στο εγώ μου που έχει κάνει τις επιλογές του και δεν μετανιώνει, αλλά σήμερα οχι. Σήμερα διαφωνώ με μένα. Ναι, σωστά διαβάζεις. Και γι αυτό ακριβώς πρέπει να εκφραστώ εδώ και όχι στους ανθρώπους που επέλεξε ο ίδιος μου ο ευατός. Αυτός που "πρέπει να τα κάνει όλα τέλεια" και "έχει διαλέξει το δρόμο του (και τους ανθρώπους του)".
Ήθελα να γευτώ το ποτό από το στόμα σου, εκεί, μακριά απ' όλα.
Ήθελα να νιώσω τα χείλη σου στα δικά μου.
Να μη μάθω τίποτα για σένα.
Να κάτσω μόνη μου μαζί σου σ' ένα αεροδρόμιο όλη μέρα.
Να σε αγγίξω, έστω λίγο, ή -ιδανικά- πολύ.
Να σου πω πως όποτε σε κοιτάζω, θέλω να μου χαμογελάς -κι ας μην ξέρω τι σημαίνει-.
Να ξεχάσω πως έζησα εκεί που επέλεξα, με ο,τι επέλεξα.
Να τα γκρεμίσω όλα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κι άφησες το ποτό σου δίπλα μου, έφυγες.
Μιλήσαμε για τις ζωές μας.
Και σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να σε φιλήσω.
Έφυγα να δω αξιοθέατα.
Και απέφυγα την επαφή -ίσως καταλάβαινες-.
Έμεινα να κοιτάω το χαμόγελό σου ελπίζοντας πως κάτι θα σημαίνει ή μάλλον πως δε θα σημαίνει τίποτα.
Και έφυγα με ό,τι επέλεξα.
Τίποτα δεν γκρέμισα.

Γελούσα για να μην μελαγχολήσω, για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Έτρεξα να φύγω, δε σε χαιρέτησα. Θα σε φίλαγα. Ήταν το πιο όμορφο φιλί στα φανταστικά μου σενάρια. Το λεωφορείο έφυγε με μένα μέσα και το μυαλό μου σε σένα. Μπήκα σπίτι. Με το μυαλό μου σε σένα. Γράφω σ' έναν υπολογιστή. Μόνο σ' αυτόν μπορώ να μιλήσω για σένα.
Δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ αφού δεν πρόκειται να ξαναδώ το χαμόγελό σου. Το πήρα, πλέον, απόφαση. Νομίζω πως κατάλαβες τι ήθελα. Και νομίζω πως κι εσύ το ήθελες.
Μια πλευρά του εαυτού μου εύχεται να το έβλεπες αυτό. Αυτή που επέλεξα είναι ανακουφισμένη που δε θα το δεις.
Αλλά υποθέτω πως δεν έχει καμία σημασία.
Η εκδοχή της πραγατικότητας εκλέχθηκε.

Όνειρα

Είσαι ό,τι ζεις, μα πάνω απ' όλα είσαι ό,τι βιώνεις.
Όταν τα βιώματά σου είναι πενιχρά, και τα διατηρείς στην ανυπαρξία, είσαι γέρος κι ας σου λέει το αντίθετο ο καθρέφτης σου.
Είσαι νέος μόνο όταν όλα τα βιώνεις στο έπακρο, μέχρι και τ' ασήμαντα. Κι ας σου λέει ο καθρέφτης σου το αντίθετο. Είσαι νέος και σοφός.
Εγώ δεν έζησα κανέναν έρωτα κοντά σου, τον βίωσα, όμως με όλο μου το Είναι.
Τον βίωσα μόνη μου σαν όνειρο.
Γιατί και στα όνειρα συχνά νομίζουμε πως δεν είμαστε μόνοι, όμως τα πρόσωπα που αντικρίζουμε δεν είναι παρά οι μάσκες του εαυτού μας.
Και όταν ξυπνάμε μας λείπουν.
Μας λείπει ο χαμένος μας εαυτός.

My English Attempt

Sick of watching you through the glass.

You're the people I could love.

Love deeply, love without barriers.

I could never throw you away...like you always do.

I can feel your rejection running through my vains,

I can feel it in the air I breathe, strangling me violently.

Oh how I wish I never breathed again...

And YOU...

you were the one I loved.

The only one who ever had sovereignty over me.

Now I despise you.

Go away.

Like you always do...

Dedicated to Dead Poet for inspiring me with her aetherial presence in this world and her ingenious spirit. I can't stop obsessing over you.

Twin Flames

Δεν ξέρω γιατί πάλι σε σκέφτομαι. Είχα καταφέρει να το περιορίσω, μιας και ήταν η χειρότερη συνήθεια που θα μπορούσα να υιοθετήσω απ' την πρώτη στιγμή που σε είδα. Ή μάλλον από την πρώτη στιγμή που κατάλαβα ότι το πρόσωπό σου με ελκύει. Όπως το φεγγάρι.

Νόμιζα πως αν δε σου μιλούσα , αν δε σ' έβλεπα θα έφευγες σιγά σιγά απ' το μυαλό μου. Και εσύ είσαι εδώ ακόμα. Έφυγες για λίγο και ξαναήρθες για να με κάνεις να περιμένω κάτι. Όπως πάντα. Αυτή τη φορά το 'κάτι' μεταμφιέστηκε σε 'τελευταίο αντίο' κι έπειτα σε μια 'πρώτη και τελευταία νύχτα για εμάς τους δύο'. Για να ολοκληρωθεί η καχεκτική μας σχέση, αν μπορεί να ονομάζεται έτσι.

Και αμέσως μετά θυμήθηκα ότι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα τον αγαπάω και δε θα τον αφήσω ποτέ ξανά να πέσει χαμηλά και να νιώσει άσχημα γι αυτό που είναι. Αμέσως το 'μου λείπεις' έγινε 'σε μισώ' και αυτό που ακολούθησε ήταν η συνηθισμένη σκέψη ότι όλα ήταν ένα ψέμα, μια δικιά μου ψευδαίσθηση, στην οποία έδινες κι εσύ τροφή.

Με πρόδωσες, εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη μου, την αγάπη μου, τον έρωτά μου, την απειρία μου, το θαυμασμό μου.

Κι εγώ αντί να σε 'καταδικάσω' σε αποκλεισμό από οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί μου, είμαι διατεθειμένη ανά πάσα στιγμή ν' ανταποκριθώ στο τυχόν κάλεσμά σου ή -ακόμα χειρότερα- να επιδιώξω ένα 'τελευταίο αντίο'. Αντί να θυμάμαι πόσο με πλήγωσες, το μόνο που ξέρω είναι ότι μου λείπεις τόσο, που τα βράδια για να κοιμηθώ φαντάζομαι πως με κρατάς στην αγκαλιά σου.

Έγιναν διάφορα παράδοξα, το παραδέχομαι, αλλά όσο 'μαγικά' και να φαντάζουν, δεν πρέπει να κάνω πισωγυρίσματα. ΜΑ ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΑΣ ΤΙ ΚΑΝΩ;

Δεν είμαι καλά, αν πραγματικά επιθυμείς μια απάντηση, και δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που να ευθύνεται γι αυτό περισσότερο από σένα. Κουράστηκα! Είμαι άνθρωπος, έχω ανάγκη από κάτι απτό, δε μπορώ να ζω, να κοιμάμαι και να ξυπνάω μ΄ένα φάντασμα. Με το φάντασμα του ανθρώπου που αγάπησα και μ΄έκανε να πιστέψω έστω για λίγο ότι υπάρχει κάποιος στον κόσμο που με νοιάζεται και θα ' ναι 'δω πάντα. Σαν να ' ναι πλέον νεκρός. Σαν εμένα...

Dead Poet

Είσαι μια ανοιξιάτικη μέρα. Η φύση σε όλο το μεγαλείο της.

Τότε σε γνώρισα.

Ήσουν εγώ. Ένα εγώ πιο όμορφο, πιο έξυπνο και καλλιεργημένο. Ένα μάρμαρο πιο σμιλευμένο.

Ένα αριστούργημα της γλυπτικής. Το υπέρτατο έργο τέχνης.

Σε λάτρεψα σαν θεά, σαν πρότυπο.

Λάτρευα τον εαυτό μου που σου έμοιαζε και τον μισούσα που δε σου έμοιαζε.

Τα πάντα μιλούσαν για τη Θεά. Ό,τι αγάπησα ποτέ, ό,τι μίσησα.

Μ' έκανες ν' αποζητώ τη βελτίωση, την ευτυχία, το χάος, την καλλιέργεια του πνεύματος, την ομορφιά.

Μου έμαθες να φέρομαι σαν ηρωίδα τραγωδίας: με τόλμη και αυτοθυσία, ν΄ αγαπάω με πάθος, να διεκδικώ τα όνειρά μου, να θυσιάζομαι για να προασπίσω ο,τι θεωρώ σωστό.

Εσύ. Μόνο εσύ θα μπορούσες να μου δείξεις τον τρόπο.

Ήσουν ένα όνειρο που δε θα πρεπε ποτέ να αγγίξω. Θα έπρεπε να σε παρακολουθώ από μακριά. Και να γίνομαι καλύτερη, παίρνοντας από σένα όσα στοιχεία μπορούσες να μου δώσεις. Ποτέ όσα δε μπορούσες.

Δε θα με μάθεις ποτέ. Ό,τι ξέρεις για μένα, είναι η εμπειρία από τον εαυτό σου.

Είσαι για μένα η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Έχεις λίγο Θεό μέσα σου.

Τα λόγια μας για την αγάπη ήταν όμοια. Εσύ, όμως, μπόρεσες να εκφραστείς καλύτερα.

Πάντα θα μπορείς, Νεκρή Ποιήτρια.

Πάντα θα μπορώ.

Μ' έχεις χάσει...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ένας άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω με ποιον τρόπο το έκανε, όμως αυτό που ξέρω είναι πως με καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Λυπάμαι πολύ για την κατάληξή μας, δεν είχαμε αρχίσει με καλές προϋποθέσεις, ήταν δύσκολο.

Θα ήθελα πολύ, Μ., να σου μιλήσω σήμερα, αλλά με έχεις χάσει. Ναι, ναι, ξέρω πως δε σε νοιάζει. Μου λείπεις ακόμα και ζηλεύω (ίσως από εγωισμό) που τα έχεις όλα στη ζωή σου. Λέω να διατηρήσω λίγη αξιοπρέπεια (όση έμεινε...) και να σε αφήσω σ' αυτήν την ευτυχία όσο κι αν με πονάει. Δε μπορώ να πω πως σε αγαπάω γιατί αν το έκανα θα χαιρόμουν αντί να ζηλεύω.

Εύχομαι στα επόμενα γενέθλιά σου να μπορώ να σου ευχηθώ να είσαι ευτυχισμένος χωρίς εμένα και να το εννοώ. Τουλάχιστον δε θα έχω την ανάγκη να το γράψω κάπου για να μη σου μιλήσω... Το καλό είναι ότι αυτό δε θα το δεις ποτέ. Και μιας και δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια (σε σένα) το γράφω εδώ: Μ' ΕΧΕΙΣ ΧΑΣΕΙ. Έχει πάψει να μ' ενδιαφέρει το αν και κατά πόσο ζεις επιφανειακή ζωή γιατί το επιλέγεις. Το μόνο που ακόμη με απασχολεί είναι το αν απλώς επέλεξες τη ζωή αυτή ή απέρριψες εμένα γιατί δε σε ολοκλήρωνα. Αλλά υποθέτω πως δε θα το μάθω ποτέ...

Είμαι μεγάλη εγωίστρια τελικά, όπως συνήθιζες να λες στους τσακωμούς μας.

Αντίο.

ΥΓ: Ό,τι και να γίνει και οι δύο θα θυμόμαστε πάντα το AWAKE ....

Παραχώρηση...

Χθες έφυγα. Περπάτησα χιλιόμετρα αλλά δε βρήκα το μέρος που ήθελα. Τα πόδια μου πόνεσαν, τα χέρια μου πάγωσαν από το κρύο τόσο που δεν τα ένιωθα, έπεσα στο καπό ενός αυτοκινήτου ενώ έτρεχα. Είπα να μην το πω σε κανέναν, αλλά, δες, το κάνω. Μ' έκανε να καταλάβω πως θέλω να ζήσω -ή πως φοβάμαι να πεθάνω. Σκέφτηκα να έρθω σε σένα, θα το ήθελα πολύ. Μετά, όμως, σκέφτηκα πως θα σου στερούσα την ελευθερία της επιλογής. Κι εσύ τις επιλογές σου τις έκανες, και τη ζωή σου. Σε τίποτα από τα δύο δεν είμαι μέσα. Σαν τρίτη σκέψη μου ήρθε πως ίσως τελικά το σπίτι σου να μην είναι το μέρος που ψάχνω. Δε με ολοκληρώνεις πια, χρειάζομαι περισσότερα από λίγες ώρες μ' έναν άνθρωπο που προσπαθεί να με πείσει πως είναι εδώ για μένα ενώ ξέρω πως δεν είναι αλήθεια.

Δεν είσαι μόνο εσύ, όμως, όλοι επιλέγουν να κάνουν τη ζωή τους με ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα. Με ανθρώπους που ξέρουν να περνούν καλά, να μιλούν για οποιοδήποτε θέμα, να παίζουν σαν μικρά παιδιά. Έλεγα πως δε μ' ενοχλεί που πάντα μένω μόνη μου, και όντως δε μ' ενοχλούσε. Έλεγα πως όποιος δεν ανέχεται τη μοναξιά του γίνεται θύμα των επιταγών της μάζας. Πρέπει να αναθεωρήσω; Να ανεχτώ συμπεριφορές που δε μου ταιριάζουν; Τι κάνω λάθος;

Αν εξαφανιζόμουν δε θα το παρατηρούσε κανείς, ούτε τα άτομα για τα οποία νοιάζομαι. Αυτά έχουν άλλους ανθρώπους να ολοκληρώνουν την ευτυχία τους. Και εγώ ποιόν έχω; -Γιατί πρέπει να έχεις κάποιον; - μου φωνάζω! Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να είχα υποτιμήσει το συναίσθημα της μοναξιάς. Να θεωρούσα πως εύκολα θα μπορούσα να ζήσω μόνη μου. Ίσως να έγινα κι εγώ ένα θύμα της μάζας. Μερικές φορές ό,τι έχω, μου αρκεί. Ε, αυτή τη φορά τίποτα δεν είναι αρκετό. Τίποτα δε μ' ενδιαφέρει. Με βαρέθηκα και σας βαρέθηκα.

Δεν ξέρω αν προτιμώ τη μοναξιά μου ή να χάσω ό,τι αξιοπρέπεια μου έμεινε ζητώντας λίγες ώρες από την ατάραχη και ολοκληρωμένη ζωή σου. Μήπως κλέψω κι εγώ λίγη αταραξία ή ολοκλήρωση. Κυρίως το δεύτερο. Όχι, μη φανταστείς ότι με ολοκληρώνεις όπως τότε, ή ότι θα βλέπω νεράιδες στο νυχτερινό ουρανό στο δρόμο προς το σπίτι σου. Θα είναι, όμως, μια περιπέτεια. Ευχάριστη ή δυσάρεστη θα δείξει... Τι λέω, ξέχασα πως δε θέλεις να με βλέπεις πια, όμως κάνε μια παραχώρηση. Να, σαν αυτή που έκανες χθες το βράδυ στ΄όνειρό μου. Θα σου ήμουν τόσο ευγνώμων...