Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Labyrinth of Dreams


-Ξέρεις: δεν είναι για σένα. Είναι κάτι άλλο πιο φωτεινό, μα λιγότερο αληθινό από το φως. Εσύ ανήκεις εδώ στο σκοτάδι, μαζί μου, το ψεύτικο φως του δε θα σου ήταν αρκετό. Κρύβει μέσα του ένα κενό χωρίς ύλη, μάζα και οξυγόνο. Ένα διάστημα αιώνιο χωρίς αστέρια, γαλαξίες και νεφελώματα, όπου εγκλωβίζεσαι και η έλλειψη βαρύτητας ίσως να σε κάνει να πιστεύεις πως δεν υπάρχεις, πως υπάρχει μόνο αυτό στο οποίο ζεις. Κινείσαι σ' έναν ατέρμονο κύκλο, μια τροχιά γύρω από το τίποτα.
Αν ερχόσουν μαζί μου, θα ήταν αλλιώς. Εγώ δε σου κρύβω το σκοτάδι μου, δεν παριστάνω κάτι το υπαρκτό. Είμαι η πιο σκοτεινή σου φαντασίωση, η πιο ενδόμυχη διαστροφή σου. Έρχομαι στα όνειρά σου για να τα κάνω εφιάλτες και να θυμάσαι μόνο εμένα το επόμενο πρωί.
Είμαι η αλήθεια σου και το ψέμα σου και περνάω από μπροστά σου αφήνοντάς σε να πιστεύεις πως δεν είμαι τίποτα άλλο παρά η πεζή σου πραγματικότητα.
Λάθος. Ο σκοτεινός εαυτός σου: μόνο αυτός είναι που καταλαβαίνει την πραγματική μου υπόσταση, αυτός είναι που με ελκύει.

-Ξέρω, τώρα ξέρω πως τίποτα δεν ήταν στο μυαλό μου και μόνο. Ούτε το ψεύτικο φως, ούτε το σκοτάδι μου ταιριάζουν. Δεν ξέρω τι πραγματικά μου ταιριάζει. Μάθε, όμως, πως δε θα σ' αφήσω να γίνεις ένα με τη σκοτεινή μου πλευρά. Είμαι ανεξάρτητη και κανένας δε θα μου στερήσει αυτή την ελευθερία.
Τώρα δε μιλάς εσύ, εσύ είσαι ό,τι πιο πεζό δημιουργήθηκε ποτέ, ένα σκοτάδι τόσο κενό όσο το φως που περιγράφεις.
Όνειρα; Ποια όνειρα; Δεν ξέρεις τι λες, τα όνειρα είναι για να ξεφεύγω απ' αυτό που ζω, για να ξεφεύγω από σένα και τη δυσφορία που μου προκαλεί η ύπαρξή σου. Θα σου το πω για άλλη μια φορά: ΦΥΓΕ.
Και αν μου απαντήσεις πως το έκανες δε θα σε πιστέψω όσο σε βλέπω εδώ, να προσποιείσαι το αντίθετο...


... Και αποκοιμήθηκε με άλλη μια φανταστική συζήτηση να στροβιλίζεται στο μυαλό της, γλιστρώντας στο υποσυνείδητο, δημιουργώντας όνειρα, εφιάλτες που όχι μόνο δεν την αποσπούσαν, αλλά έτρεφαν ακόμα περισσότερο αυτήν την άρρωστη, έμμονη ιδέα και φούντωναν την επιθυμία της για μια παρόμοια συζήτηση, συνοδευόμενη από ένα δραματικό πάθος να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Στο τέλος θα απαρνιόταν το φως και θα τον ακολουθούσε μέσα σε σκοτεινά δάση, σε μονοπάτια υπόγεια, σε τόπους που μόνο εκείνοι θα γνώριζαν, μαζί με περίεργα και αλλόκοτα πλάσματα. Η λατρεία τους θα είχε μια χροιά ειρωνική και κάθε έκφρασή της θα ήταν κάτι παραπάνω από διαστροφική. Και έτσι θα ζούσαν ευτυχισμένοι στο βασίλειό τους.

Αιώνια...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

''Road to Hell''


Θέλω να φύγεις.
Δεν ξέρω τι νιώθω, τι είναι το πιο κυρίαρχο: φόβος, θυμός, απελπισία, απέχθεια...
Ίσως όλα μαζί.
Γιατί τώρα;
Είναι αλήθεια ή μήπως είναι μόνο μια παραίσθηση, η διαστρεβλωμένη μου αντίληψη για την πραγματικότητα;
Ας μπορούσε κάποιος να μου απαντήσει ικανοποιητικά...
Ας υπήρχε μία μόνο απάντηση...
Δε θέλω να σε σκέφτομαι και να σε βλέπω, μα πιάνω τον εαυτό μου να σε ψάχνει ανάμεσα στον κόσμο και μόλις σε βρει να διαπιστώνω όχι μόνο πως έχεις χρώματα πιο φωτεινά, αλλά ότι κι εσύ μ' έψαχνες.
Και με βρήκες...
Νιώθω την απώλειά σου, όσο δεν έχω νιώσει απώλεια ποτέ. Άλλος ένας σημαντικός άνθρωπος που χάνω για να μην καταστραφούν οι ζωές και των δυό μας. Και αυτό γιατί ανατράπηκαν όλα τα δεδομένα, ξεπεράστηκαν όλα τα όρια. Αυτό πληρώνουμε.
Έχω την αίσθηση πως μπορώ να διαβάσω το μυαλό σου, μα δεν είμαι απολύτως σίγουρη... Όσο μπορώ να είμαι, όμως, ξέρω πως περνάς την ίδια κόλαση με μένα: δεν πιστεύεις ό,τι έγινε, θα ήθελες να τα ξεχάσεις όλα, θα ήθελες να μη με βλέπεις, αλλά κατά βάθος να ξεσπάσει αυτό που αναγκαζόμαστε να καταπιέζουμε.
Μου είπες πως έψαξες, μα δε βρήκες λογική εξήγηση γι αυτό που συνέβη. Δε χρειαζόταν, αφού δεν υπάρχει...
Θα έδινα την ψυχή μου για να σταματήσει αυτό το μαρτύριο, στο οποίο δε μπορούμε να αντιδράσουμε...
Θέλω να ξεχάσω τα πάντα, να μη σε βλέπω, να μην είμαι αναγκασμένη να σου μιλάω όπως πριν ΧΩΡΙΣ να νιώθω όπως τότε.
Σε μισώ γι αυτό που είσαι για εμένα.
Σε μισώ για όλα.
Φύγε...

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

''I was told there's a new love that's born for each one that has died''

Μια στιγμή. Μόνο για μια στιγμή διήρκεσε αυτό το ‘’τσίμπημα’’. Σου τ’ ορκίζομαι, μόνο τότε. Είμαι χαμένη στο παρελθόν και το παρόν αποτελείται από εσένα, όπως και από πολλά άλλα, ανούσια. Ποτέ δε σε σκέφτηκα, μα τώρα, δες, το κάνω. Τα σημάδια της στιγμής έμειναν πάνω μου, η σκέψη σου με ακολουθεί. Και όλα αυτά κάνοντάς με να καταλάβω ότι ο πόνος - μόνο αυτός- είναι που με κάνει να ερωτεύομαι. Ολ’ αυτά κάνοντας κάθε διαστροφή μου να μοιάζει κοινός τόπος, αντιμετωπίζοντάς την σαν συνήθη, πιστεύοντάς το. Κάνε με να πονέσω, μόνο για σήμερα, να σ’ ερωτευθώ μόνο γι απόψε, για άλλη μια φορά να υποπέσω από το ένα σφάλμα στο άλλο. Από τον έναν απαγορευμένο καρπό, στον άλλον. Δεν πρέπει, αλλά το θέλουμε, το ξέρω, το είδα στα μάτια σου εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που με πόνεσες όσο εσύ ήθελες, που αν με σκότωνες δε θα αντιδρούσα, που κατάλαβα πως είσαι τόσα για μένα… Μην ακούς όσα λέω, δεν είμαι στο παρελθόν, παρά ελάχιστες φορές. Είμαι δίπλα σου κάθε μέρα. Είμαι εδώ για να με κάνεις να πονέσω ηδονικά, όπως μόνο εσύ ξέρεις και να ανταποδώσω, όπως και οι δύο μάθαμε την πλέον ακατάλληλη στιγμή.
Σε θέλω. Μόνο για σήμερα. Μετά μπορούμε να το ξεχάσουμε και οι δύο. Μια για πάντα.
Κράτα με και μην υπολογίζεις τι έχω πει, ήταν η άμυνά μου. Κατάλαβε ό,τι κατάλαβα κι εγώ εκείνη τη στιγμή.
Συγχώρεσέ με που τώρα κατάλαβα πως η καθημερινότητα αξίζει μόνο για να σε βλέπω, που κατάλαβα γιατί χάρηκα που και σήμερα θα σε δω.
Ίσως και να ‘ναι μια παρόρμηση της… στιγμής. Αλλά η στιγμή ήταν αυτή που τα άλλαξε όλα….