Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Για την ΆΔΙΚΗ ΚΑΤΑΡΑ

Πέρασε καιρός. Πέρασε καιρός, και είμαι πάλι εδώ. Η αλήθεια είναι πως δεν έφυγα ποτέ, αφού πάντα εδώ ήμουν, έστω και νοερά. Οι εποχές άλλαξαν, και με άλλαξαν κι εμένα. Ελπίζω προς το καλύτερο, ελπίζω επαρκώς ώστε να μην υποπέσω στα ίδια σφάλματα. Αγάπησα, πληγώθηκα, πέθανα, ξαναγεννήθηκα... Όπως όλοι οι άνθρωποι. Δε μισώ κανέναν, δε μίσησα ποτέ, κρατώ μόνο τα καλά απ' τους ανθρώπους στη ζωή μου εν τέλει. Κι από εσένα μόνο καλά έχω να θυμάμαι, να το ξέρεις. Ερχόσουν συνεχώς στον ύπνο μου, λέγοντάς μου τα λόγια που μου αφιέρωσες πριν κάποιους μήνες, νόμιζα πως ήταν παιχνίδι του ψυχισμού μου, μέχρι που επικοινώνησες και εκεί σταμάτησαν τα όνειρα. Και τώρα έρχεσαι, σπάνια βέβαια. Και με αφορμή τη χθεσινή σου 'εμφάνιση', είπα να κάνω κάτι που ήθελα πολύ καιρό τώρα. Να επικοινωνήσω κι εγώ, να λύσω κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου. Σ' ευχαριστώ για όλα. Μου έδωσες πολλά, μου έμαθες ακόμα περισσότερα. Ποτέ δε σε μίσησα. Ίσως τα πράγματα να είναι καλύτερα όπως είναι τώρα, πιο ήρεμα, πιο γαλήνια. Για όλους. Θέλω να είσαι ευτυχισμένη, να έχεις ό,τι είναι καλύτερο για εσένα, να είναι η ζωή σου όπως την ονειρεύεσαι ανεξάρτητα από την παρουσία μου ή την απουσία μου. Εδώ μέσα γράφουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι δεν μπορούμε να πούμε στην πραγματική ζωή. Όμως αυτά θα σου τα έλεγα σε κάθε περίπτωση.
Καλησπέρα.