Κενό

Αναρωτιέμαι, εγώ σε σένα τί βρήκα;
Το καταφύγιο που ζητούσα; Το όνειρο; Τη χίμαιρα;
Ήσουν ο ευσεβής μου πόθος. Σε σένα φώλιαζαν οι πιό βαθιές ανασφάλειές μου.
Ήσουν ο κόσμος γύρω μου. Ο λόγος που έρεε το αίμα στις φλέβες μου.
Έτσι η ζωή εκμηδενίστηκε από μια χίμαιρα.
Ποτέ δεν την έφτασα. Ούτε καν την πλησίασα.
Ήταν Άνοιξη όταν την άφησα να πετάξει μακριά χωρίς να τρέξω ξωπίσω της.
Κοίταξα στον ορίζοντα μα δεν είδα τίποτα: τόσο καιρό που προσπαθούσα με την απόχη του έρωτα να τη φυλακίσω φαινόταν τόσο υλικό αυτό το ατελείωτο κενό της...
Ένα κενό ήσουν, Χίμαιρα. Δεν θα μπορούσες ποτέ να καλύψεις τα κενά της ψυχής μου.

Σκιά που πας, μου λείπεις

Ήσουν εκεί,δίπλα μου.
Μα εγώ δεν σε έβλεπα, γινόσουν αόρατη για μένα. Έφευγα μη θέλοντας δίπλα σε σκιές να μένω.
Μα εσύ ποτέ δεν έφυγες. Εμαφανίστηκες μέσα από τη σκιά σου λέγοντας: 'Πού πας; Μου λείπεις!'.
Δεν σε είδα. Δεν σε άκουσα. Γιατί δεν είχα μάθει σκίες ν' ακούω.
Έφυγα. Έτρεξα μακριά σου πετώντας.
Τότε κατάλαβα πως η σκιά δεν ήταν πια εκεί. Δίπλα μου. Και άρχισα να την αναζητάω. Όμως ποτέ δεν τη βρήκα... Βρήκα εσένα καθισμένη κάτω από το δέντρο της μοναξιάς να ψιθυρίζεις ακόμα: 'Πού πας; Μου λείπεις'.
Ποτέ δεν είχες σταματήσει να το λες . Τα αυτιά μου τα βούλωνε η απερισκεψία.
Σύγχώρεσέ με αγγελέ μου που για σκιά σε πέρασα...

Ζωντανό Κακέκτυπο

Αν ήμουν σαν και σένα, σκεφτομαι, μακάρι να ήμουν σαν και σένα.
Ουράνια μελωδία στ' αυτιά μου μοιάζεις, μα και σαν άλγος βαθύ στην ψυχή μου.
Στους στίχους σου ταξίδεψα, χάθηκα στην εικόνα σου...
Χωρίς νόημα. Χωρίς αποτέλεσμα. Χωρίς ελπίδα.
Φθόνος; Θαυμασμός; Ματαιοδοξία; Δάκρυ. Αλλά γιατί;
Είχες αυτό που ήθελα να έχω.
Κατάφερες αυτό που εγώ ποτέ δεν θα καταφέρω.
Γιατί έτσι είναι η φύση μου, βλέπεις, είμαι πλασμένη έτσι!
Βλέπεις; Σε μιμούμαι! Δεν είμαι εγώ αυτή, είναι σχεδόν εσυ!
Αλλά ακόμα, τίποτα.
Η ελπίδα δύει στο σούρουπο της ψυχής μου καθώς βυθίζομαι σε γλυκιά απραξία, προσπαθώντας κι εγώ Νεκρή Ποιήτρια να γίνω.
Απέτυχα, Νεκρή Ποιήτρια...
...γιατί εγώ είμαι ζωντανή. Και ποτέ δεν έλαχε η Ζωή στο Θάνατο να μοιάσει.